Teneinde PID regeling wat beter te begrijpen :
wij hebben een chloordosering op water waarbij we de werkelijke waarde willen zo constant mogelijk krijgen in dat water. De doseerpomp staat noodgedwongen vrij ver van het feitelijke doseerpunt en de staalname van het meetwater ook. Dit heeft natuurlijk invloed op de reactietijd van de regeling.
Een chloorwaarde en bijsturing herhaalt zich sinusoidaal over een uur waarbij deze waarde vrij steil stijgt en daalt in zijn zoektocht naar evenwicht. Ik had de amplitude van de chloorwaarde willen verlagen en dacht dit te kunnen doen door de reactie van de P te verlagen omdat ik vind dat er precies een te grote 'schrikreactie' zit op een eventuele kleine fout. Dus een grote P zegt"haha, ik heb me hier een foutje dat ik eens ferm ga aanpakken." Terwijl een kleinere P eerder minder drastische inspanningen gaat nemen. Ben ik juist in mijn denkpiste?
Gaat de I waarde de blokgolfpatroon van de P waarde gaan afronden? Om zodoende feller bij te sturen bij een grotere fout en afplatten bij een kleinere fout (van een blokgolf een sinus maken?) Dan zou ik deze manier ook kunnen gebruiken om mijn doel te bereieken lijkt me. Maar moet ik dan een hogere tijd ingeven of net verminderen?
Een D factor gebruiken we op dit moment niet. Dus het is een PI.
