Ja, grote denkfout.
STEL ik begin met een elektromagneet, die klief ik doormidden zodat het er twee worden en dan zet ik een permanente magneet in het midden.
Zet ik nu een wisselspanning op de elektromagneet krijg je een wisselend magnetisch veld. Je kan je voorstellen dat als de permanente magneet precies het juiste tempo draait, dit zal blijven werken, hij wordt aangetrokken als ie een pool nadert, de nuldoorgang van de wisselspanning valt samen met het passeren en hij wordt afgestoten zodra ie voorbij is. Maar dit werkt alleen als ie PRECIES op het juiste moment langskomt en zo. En: op gang komen: ho maar. Gebeurt bijna nooit.
Als we nu kijken naar het magnetisch veld, dan staat dat op en neer te wiebelen eerst NZ, dan langs nul dan ZN enz.
Neem ik nu DRIE van deze elektromagneten en sluit ik die op driefase stroom aan. dan krijg je drie van dit soort opneer magneetvelden. Maar als je in het midden het magnetisch veld gaat meten blijkt dat de SOM van de drie velden altijd even groot is en alleen maar draait! Een draaiveld.
Zet je hier nu een permanente magneet in die de juiste snelheid draait, dan gaat het al veel soepeler dat ie mee wil draaien.
Vervang je nu de permanente magneet door een lompe klomp met staal en hou je die stil, dan verandert het magnetisch veld door te draaien. Die verandering van magnetisch veld genereert een stroom, net als een trafo. Omdat het een lomp stuk staal is, kan die stroom lopen waar ie wil, en zal dus precies de verandering van het magnetisch veld proberen tegen te gaan. Dat veroorzaakt een draai-moment (koppel) op het lompe stuk staal. Hang hem in lagers en hij gaat draaien! een motor!
In deze situatie gaat de motor nu "bijna 3000RPM" draaien. Omdat ons elektriciteitsnet 50 Hz is, krijg je 60*50 rondjes van het magnetisch veld. Vaak is dat te veel om handig te zijn. Wat ze dan doen is dat ze van iedere elektromagneet een copie maken, en ze regelmatig over de omtrek verdelen. Je hebt dan bijvoorbeeld van 1 magneet, N, Z, N, Z, twee poolparen. De motor gaat nu bijna 1500 RPM draaien.
Jou motor heeft een ingewikkelde constructie om relatief makkelijk tussen twee van dit soort constructies te kunnen wisselen. (Klassiek wisselen is dus alle koperdraden er uit en op een andere manier er weer in).
Ga je nu alles in serie zetten, dan is de kans dat je de boel verkeerd gaat aansluiten gewoon 100%. Echt er zijn zoveel verschillende manieren om het verkeerd te doen en maar 1 of 2 die goed zijn. Bovendien: "alles in serie" levert een back-EMF op die te veel zal zijn. D'r zijn een hele hoop van dit soort dingen die in een commerciele motor gewoon "kloppen", maar als je er aan gaat rommelen, dan klopt het niet meer.
Een normale, niet dahlander 230/400 V motor wil 230V over de wikkelingen zien. Dat is zo uitgemit dat dat precies klopt. Dan zijn er twee configuraties waarbij er precies die 230V op die wikkelingen komt: Bij 230V in driehoek, bij 400V in ster. En de relatievefaseverschillen blijven dan ook goed!