Ah, maar daar kunnen we wel wat aan 'rekenen' (gokken).
Het bereik van de Schiphol-radar (niet de SSR maar de primaire) wordt opgegeven als ca. 100 km, voor een vliegtuig op 300 m hoogte. Daarmee gaan we vergelijken.
In het filmpje zie je hoe voor lange banen drie units worden gebruikt, die ieder 180 graden kunnen draaien. Een 3600 meter lange baan wordt dus in stukken van maximaal 600 m verdeeld.
Nu zegt de 'radarvergelijking' dat het benodigde vermogen met de vierde macht van de afstand gaat. Tussen 100 km en 600 m heb je dan een factor van ca. 771 miljoen. Zoveel minder vermogen zou je dus nodig hebben om een vliegtuig op 600 m afstand te detecteren.
(Nu snap je meteen waarom een gewoon radarsysteem logaritmische versterkers gebruikt. De verhoudingen tussen dichtbij en verweg zijn idioot groot.)
Nu heeft zo'n vrachtkist iets van 100 m2 effectief weerkaatsend oppervlak, maar ze zien ook kleinere kisten; laten we eens uitgaan van 40 m2.
Maar een vogel is ca. 0,01 m2, en een bout misschien 0,0001 m2. De bout is dus 400 duizend maal zo lastig te zien als het vliegtuig.
Maar dan zou je nog steeds maar ca. tweeduizend maal zo weinig vermogen nodig hebben als de Schiphol-radar.
Nu komt de software nog om de hoek kijken. Het systeem mag bijvoorbeeld best een paar seconden lang integreren. Ook kan de software gebruikmaken van het feit dat de runway bijna absoluut glad hoort te zijn; iedere afwijking is al aanleiding om even op het camerabeeld te gaan kijken. En de radar zelf hoeft ook geen vorm of identificatie te herkennen, en geen snelheid of hoogte te bepalen.
Het zou zomaar kunnen dat al deze dingen ook nog een heel grote 'besparing' opleveren.
Ik denk daarom dat dit systeem geen idioot grote vermogens gebruikt, zodat er ook geen extra eisen aan de plaatsing hoeven worden gesteld - niet voor personeel, en niet in termen van extra stroomkabels o.i.d.
Leuke link, bedankt!