Kán dat überhaupt?

Losse draden zijn een hel om goed te krijgen, en zo inconsistent dat het bijna niet te automatiseren is. Als je dat toch wilt,...

Het is vaak dat een klant een specifieke afwerking wil, daar heb je als 'maker' geen invloed op. Je kunt hooguit adviseren...

Of het zijn overwegingen die wij niet kennen. Bijvoorbeeld dat het draadje vaak nog door een klein gaatje in de muur moet.

Maar ik denk dat elmowww beroepshalve wel snapt hoe het werkt. En ik denk dat zijn opmerkingen ook hout snijden. Als de laatste stap in het productieproces het afknippen van de (tijdelijke) connector is, en je doet dat na de test, dan kan alleen het aanstrippen en vertinnen nog fout gaan. Dat was toch al een stap die enkel visueel te controleren was, en dat blijft het nu ook.

Ik heb niet alles gelezen, maar waarom zou je naast een RGB led nog een RGB sensor nodig hebben?

Wij mensen kunnen ook de kleur herkennen met drie kleur-sensoren, dus ook als je met drie kleuren belicht en dan zwartwit de reflectie meet, dan moet je de kleurinformatie kunnen achterhalen.

Dit is een truuk die "suf" pas vrij recent is bedacht. Mijn eind-jaren-90 scanner had nog een kleurfilter wat voor de sensor ging. Ergens in de "naughties" is uitgevondend dat je het met de belichting ook kan doen. Canon LIDE scanners werken op dat princiepe.

Als een scanner een natuurgetrouwe kleurreproductie kan doen, dan moet het ook lukken om het met een grijswaarde sensor en RGBled hier te doen.

Wel is het een issue dat je mogelijk veel "stroolicht" hebt, ook als je je best doet om strooilicht buiten de deur te houden en een zwarte achtergrond gebruikt.

Een "camera" aan een raspberry pi achtig ding lijkt me zo'n slecht plan nog niet. Dan kan je in software de juiste pixels selecteren om de kleurdetectie op te gaan doen.

Grijswaardes is onbetrouwbaar; 2 verschillende kleuren kunnen dezelfde grijswaardes teruggeven...

Niet bij alle kleuren belichting, en daardoor dus toch verschillend.

een grijswaarde sensor en RGBled

Ik heb ergens in de jaren 90 een 'kleurproever' gemaakt voor een (deels) kleurenblinde kleermaker . Dat deed ik ook met verschillend gekleurde leds - wist ik veel. Het werkte trouwens.

Dat soort werk wat tijd kost is ook uit te besteden aan een sociale werkplaats, die rekenen lage kosten.
Oltronix in Leek, een grote voedingfabrikant liet de E en I blikken van het pakket voor de trafo stapelen door die werkplaats.

Trafoblikken stapelen is wat anders dan een apparaat testen. Zijn de mensen in de sociale werkplaats in staat om te beoordelen of de test al dan niet is geslaagd?

Op 10 december 2019 13:06:19 schreef Arco:
Grijswaardes is onbetrouwbaar; 2 verschillende kleuren kunnen dezelfde grijswaardes teruggeven...

Ik denk het niet want hij weet de kleuren dus kan de nivo's vast leggen. Ik heb voor een bedrijf een meter gebouwd die meet hoe doorzichtig iets is. Ik heb er een zelf gehouden en wat gemod. Dat ding ziet het verschil tussen glas en plexyglas. Ik geloof nooit dat zijn zwart en paars in grijstint zo dicht bij elkaar liggen dat je dat verschil in reflectie niet kunt meten. Daar hoef je het niet eens voor om te zetten naar grijstinten.

@Stijnos:
Die kabel is een gegeven(en harde eis), wordt kant-en-klaar ingekocht en wordt (met het korte eind) aan de PCB gesoldeerd .

Van meet af aan hebben wij geadviseerd om géén kabel te gebruiken vanwege alle extra handling voor iedereen (inclusief de installateur), maar ze wilden het persé (net als het ingieten tot IP67)...

@maartenbakker:
Dûh

@EricP:
Vanwege de aangesoldeerde kabel moet die kabel dus meegetest worden. Bedradingsfouten leiden niet direct tot het ontsnappen van de magische rook, maar wel tot het niet volgens de handleiding functioneren van het eindprodukt.
PB-staal is (vanwege het vele contact met de vingers) niet het aangewezen materiaal (die kurkedillenbekken zijn om dezelfde reden ook van RVS), net zomin als aansolderen (vanwege de optredende belasting van die soldeerverbinding). Misschien is plexiglas nog een optie om uit te proberen, daar heb ik nog wat van liggen.
Die halve cirkel (die Sparky ook aandraagt) is een uit de praktijk stammende oplossing en werkt eigenlijk best wel goed en redelijk snel.

@Sparky:
Vertrouwen op een contact wat bestaat uit een draadje wat in een gootje ligt is in een eindtest-opstelling niet handig: bij een slecht contact weet je niet of dat aan de opstelling ligt of aan de DUT...

@BenI2C, Arco:
De spijker op zijn kop...

@subsonic:
We hebben inmiddels al verschillende connectoren geprobeerd, de beste oplossing was nog een RJ45... Klant wil ze echter niet betalen of aan het eindprodukt hebben, dus moeten die kabels opnieuw worden afgewerkt (ook geen prettig vooruitzicht).
Dat automatiseren wil ik dus nog een stap verder voeren door de kleur van de ingelegde draad te 'lezen' en daarmee een relaismatrix aan te sturen die de boel verbindt met de test-apparatuur.

@elmowww:
Dat losse draden een hel zijn om goed te krijgen wisten we al en hebben het de klant om precies die reden ook ten sterkste afgeraden (helaas zonder succes).
Met het afknippen van connectoren zijn we er niet, het produkt moet worden afgeleverd met aangestripte en vertinde aderuiteinden van een tamelijk specifieke lengte.
Dat kost ook tijd om te doen, waardoor de winst van die oplossing (waar we al wel over hebben nagedacht) gemarginaliseerd wordt of zelfs helemaal verdampt. We gaan er nog eens goed aan rekenen.

@KlaasZ:
Bijkomend detail is dat wij erop worden afgerekend wanner er iets niet goed is.

Verder:
De kleurherkenning lijkt dus op meerdere manieren realiseerbaar, Zodra de tweede batch van 1000 de deur uit is gaan we daar eens naar kijken.

Als je die kabel voorbewerkt koopt kan je hem misschien wat verder laten afstrippen en er een RJ45 (of wat je wilt) aan laten zetten. Na test knip je de connector eraf en heb je nog genoeg afgestripte lengte over. Het is dan afwegen wat goedkoper is. De RJ45 simpel inpluggen, een knop indrukken tot het "goed"ledje brandt en een soort guillotine die daarna het ding op de perfecte lengte afknipt. Iets duurdere kabel maar veel tijdwinst en geen dure hardware ontwikkeling. Ook redelijk mechanisch betrouwbaar

Of iemand die draadje voor draadje met de juiste kleur in klemmetjes moet duwen en daarna weer losmaken. Goedkoop in alles behalve in arbeids uren

Of de bouw van een mechanisch redelijk complex apparaat om te ontwikkelen , zeker als het eenvoudig te bedienen moet zijn) met kleurherkenning ofzo wat tijdwinst geeft maar hoge ontwikkelkosten en mogelijk meer kans op storing.

Op 10 december 2019 14:34:26 schreef KlaasZ:
Trafoblikken stapelen is wat anders dan een apparaat testen. Zijn de mensen in de sociale werkplaats in staat om te beoordelen of de test al dan niet is geslaagd?

Dat lijkt mij wel, evt met een lamp en sirene als het product fouten vertoont. Repeterende handelingen zijn niet moeilijk foolproof te maken. Er zitten gedreven mensen in zo'n werkplaats en er zijn zowel geestelijk als lichamelijke wat minder uitgeruste mensen actief.

Kabelbomen maken en labellen doen ze ook in zo'n werkplaats. Als controle werden alle aders en pluggen doorgepiept door de maker.
Ik mijn herinnering waren het de dure voedingen van Oltronix waarbij plat wikkeldraad (betere vulling) in de trafo werd gebruikt.

Ik ben ooit bij zo'n werkplaats geweest voor een rondleiding (ze maakten daar ES tenten) . Dat waren min of meer geestelijk gehandicapten. Het ging traag maar er werdecht serieus goed gewerkt. Er zat er een boogtent stokjes te ontbramen en controleren alsof het explosieven waren. Hij deed 5 minuten over een stokdeel maar dan was er volgens mij zelfs met microscoop niks meer te vinden. Een andere pakte van die schrikdraad open-klossen in en controleerde ze. Die dingen werden behandelt of het porselein was en ze4 lagen allemaal perfect uitgericht in de doos (niet nodig maar hij vond het blijkbaar erg belangrijk. Ze werkte met plezier en waren enorm gemotiveerd.

Maar dit zijn niet echt tentstokjes. Ik weet niet of dit te complex is.
Edit, Als ze draadbomen kunnen maken zou het misschien kunnen. Daarna kan de TS dan met zijn klemmetjes het draadboompje controleren...of wacht dat was niet de bedoeling toch

[Bericht gewijzigd door fred101 op dinsdag 10 december 2019 19:30:32 (11%)

Is het echt zo belangrijk om die kabel zelf ook te testen?
Als je even ervan uitgaat dat de kabel op zichzelf goed is, (geen breuk oid) Dan kun je volstaan met het testen van het apparaat zelf op een pennenbed en eventueel met een camera controleren of de juiste kleur draadje op het juiste padje is gesoldeerd. Misschien kun je zelfs wel zien of de soldering netjes is..

IK heb hier voor een RCL meetbrug een speciaal testficture liggen waarin ik bv een weerstand kan drukken. Dit zijn verende contacten die niet aangetast worden door aanraken met je vinger, handen. In dat soort klemmen zou je dan ook je draden kunnen inklemmen.

Op 10 december 2019 18:10:06 schreef fatbeard:
@Sparky:
Vertrouwen op een contact wat bestaat uit een draadje wat in een gootje ligt is in een eindtest-opstelling niet handig: bij een slecht contact weet je niet of dat aan de opstelling ligt of aan de DUT...

Je legt de draden natuurlijk niet los in dat gootje, ik zei ook dat je ze moest aandrukken. Dat kun je doen met een klem met zacht materiaal (laagje PU of zo over de vingers die in de gootjes passen), zodat je het blanke draadje altijd tegen het metalen gootje drukt, ook als je een paar millimeter verderop op de dikkere isolatie zit te drukken.

Bij mijn eerdere reactie zag ik een soort blokje voor me met van die driehoekige gefreesde gootjes. Als ik dat in mijn hoofd verder uitwerk: Je vleit de adertjes er naast elkaar in tegen een eindaanslag (vergelijk adertjes in een UTP steker leggen, maar dan met minder wringen), klapt het dekseltje (verend materiaal?) erop en drukt het op een setje contactveertjes of pogopinnen die dor een gaatje of sleufje onderin steken, of die in de verende bovenkant zitten. De kleuren zou je kunnen controleren met een camera die afgaat als je het blokje aandrukt, en wat software. Dat is misschien nog simpeler dan met gekleurde LED's.

ik zit nog te denken aan metalen contactvlakken, daarop het draadje leggen en daarop een kleine magneet om de draad vast te houden. Op het magneetje een houten coctail-prikker gelijmd.

Op 10 december 2019 20:15:21 schreef Rob W.
Als je even ervan uitgaat dat de kabel op zichzelf goed is, (geen breuk oid) Dan kun je volstaan met het testen van het apparaat zelf op een pennenbed en eventueel met een camera controleren of de juiste kleur draadje op het juiste padje is gesoldeerd.

Dit klinkt ook heel goed. Vooral testen op een plaats waar het ding consistent is! Hier hoef je - naast je pennenbed - enkel een camera, belichting en een klem voor de kabel toe te voegen. En een micro pc met beeldherkenning. Dat lijkt me goed te doen!

Mijn dfp / FMEA gedachten kunnen hier nog geen fout verzinnen die enigszins waarschijnlijk is dat ie voorkomt.

Mijn ervaring met test fixtures is dat ze heel leuk zijn om te maken, voornamelijk als technicus. Maar dat ze soms ook heel lastig terug te verdienen zijn omdat ze ontzettend duur zijn. De fixture zoals je beschrijft met camera, zou ik niet onder de 5 tot 10 duizend euro durven te begroten als de uren betaald moeten worden. Dan alles met halfautomatische zelflerende camera klemmetjes wordt het nog een stuk ingewikkelder, en kan je garanderen dat je geen bugs in je code hebt? Kan je alle functies 100% testen als je de kleuren zou weten?

Als je dan 10.000 producten draait kost dat nogsteeds een euro per stuk aan afschrijving. Als er door het ontbreken van deze test 1% faalt, met bijv 100 euro kosten voor jullie, zit je ook op die 10k. Als je percentage failures hoger ligt, of de garanties die jullie moeten geven zijn strenger, dan is de business case te maken.

Vergeet niet dat handwerk ook werk is, en je echt niet alles hoeft te automatiseren. Misschien is het voor de operator als voldoende als de veertjes een stuk minder stijf zijn. Iets met laaghangend fruit enzo.

Allemaal is dit natuurlijk sterk op mijzelf gereflecteerd, en is dat bij jou wellicht niet van toepassing

is een visuele inspectie na het solderen van de draad op de pcb pads geen optie? Dus voor het ingieten?
Ik denk dat je dat redelijke eenvoudig met een camera betrouwbaar kunt testen. Daar zitten de draden vaak op een redelijk herhaalbare vaste plaats.
Ik blijf het een vreemde keuze vinden.
Jullie maken toch die reader?
Dus voor de connectie aan de pcb zouden jullie denk ik toch wat meer kunnen/moeten eisen om dat met een connector te doen.
Al zeg je dat de kabel aangeleverd wordt...
Andere optie, de productie prijs drastisch verhogen door herzien van normtijden voor productie Wellicht levert het jullie beide zelfs een kosten besparing op..

@EricP:
Vanwege de aangesoldeerde kabel moet die kabel dus meegetest worden. Bedradingsfouten leiden niet direct tot het ontsnappen van de magische rook, maar wel tot het niet volgens de handleiding functioneren van het eindprodukt.
PB-staal is (vanwege het vele contact met de vingers) niet het aangewezen materiaal (die kurkedillenbekken zijn om dezelfde reden ook van RVS), net zomin als aansolderen (vanwege de optredende belasting van die soldeerverbinding).

Ik denk dat je een beetje doordraaft. Die kabel doet heus z'n werk wel. Tenzij je natuurlijk het aansolderen van de kabel niet vertrouwt - iemand kan daar een paar draadjes verwisseld hebben uiteraard. Dat is IMHO de enige serieuze reden om 'met kabel' te testen. Een andere reden (maar die maak ik nog niet uit je verhaal op) is mogelijke problemen na (door) het potten. Daarna heb je uiteraard alleen nog de kabel.

Voor wat betreft die krokodille-dingen: ik heb hier een, ooit eens door mijn vader gemaakt, 'vasthoud ding' voor wat lijmwerk. Gewoon PB-stalen klemmetjes (yep, krokodille bekjes), stukkie lasdraad erop gesoldeerd als hefboom. Dat ding is zeker 40 jaar oud. Zeker 20 jaar gebruikt. Op wat lijmsporen na, is het enige wat je er op aan kunt merken dat de lasdraad 'mat' geworden is. Waarschijnlijk van de laatste 20 jaar toen het niet meer gebruikt werd. Boel is er gewoon met een 50W soldeerboutje op gezet, tinsoldeer, niks spannends aan. En ja, ook tinsoldeer kun je mechanisch belasten. Zolang de belasting maar klein genoeg is ten opzichte van het 'contact'oppervlak. Dus niet zoals bij 'plugkanker' - al dan niet met een thermische achtergrond.
Daarnaast... als dat echt een probleem zou kunnen zijn... dan soldeer je eens per jaar alle text fixtures een keer door. Druppel flux erop, ff warm maken. Klaar. Mogelijke haarscheurtjes weer weg. Doekje IPA erover om de flux weer te verwijderen. Dat is toch echt wel een paar minuten werk. Met 10 testkastjes kom je zeker wel aan een uur. Stel dat je dat spul 20 jaar levert... Is dat toch al snel een halve werkweek. In 20 jaar.
En vanwege het ongetwijfeld aanwezige ISO-gezeur, zul je die testkastjes toch eens in de zoveel tijd een keer moeten controleren, stikkertje erop. Rapportje erbij. Dat kost je meer tijd...

Passen die uiteindjes ietwat betrouwbaar in een IC-busvoet? cm tussen de contacten ofzo en eens per week, maand, whatever voetje vervangen.
Dat gezegd hebbende, zou je ook 8 (of 4 als 2 draadjes tegelijk reëel is) kleine ZIF socketes kunnen nemen.

Maar goed... als ik je zo begrijp is het uiteindelijke doel dat iemand ad-random die draden aansluit, 'Iets' gaat herkennen welke draad waaraan zit om zo te kunnen testen. Klinkt mooi. Hoop werk. Klus op zich om je testtafel aan de praat te krijgen.
Of wellicht last van een 'manager' die - zoals een goed manager betaamt - geen enkele feeling heeft met 'praktijk'.

@fred101: ik heb een tijdje werk van mijn toenmalige werkgever uitbesteed aan zo'n werkplaats - 90-er jaren. Dat was vergelijkbaar met post inpakken. Het bleek erg moeilijk te zijn om 'productie afspraken' te maken: als jij zegt dat je een week nodig hebt, dan krijg je er 2, maar dan moet het ook echt weg. Dat ging toch vrij regelmatig fout. Uiteindelijk zijn we het maar weer in eigen huis gaan doen. Na mijn tijd kwam er een machine voor.
Als ik zie hoe perfectionistisch TS hierin is, geloof ik niet dat dat gaat werken.

Guilty as charged: ik ben (heel erg) perfectionistisch en heb de (sterke) neiging zaken te over-engineeren.
Maar het aansolderen van de kabel gaat (ondanks gekwalificeerd personeel) nog geregeld (ca 1%) fout, dus testen mét kabel is eerder een noodzaak dan een optie (maximaal toegestane uitval bij de klant is 0.5%)...
Plus dat het product nog interconnects (connectoren) bevat tussen de verschillende printen, die willen ook wel eens falen na een reisje naar Roemenië (daar worden ze ingegoten) of na/door het ingieten. Beide zaken zijn zoals al eerder gemeld NIET onze keuze: we hebben ze meermalen -met klem- afgeraden.

Die IC-voet is een mogelijk gouden idee (had ik zelf kunnen/moeten bedenken ): low cost, snel en simpel; ga ik wat mee experimenteren.
[edit] Na 14 units lijkt het wel redelijk te gaan, al is het wat priegelig. Laat er morgen wel een ander mee testen voor meer input, al neig ik zelf sterk naar deze 'connector' van Harwin (de draaduiteinden zijn 0.51mm).
ZIF-sockets heb ik geprobeerd: bleek een stuk onhandiger dan het op papier leek...

Gezien de deadline (3600 stuks voor het einde van de maand in Roemenië) hebben we ook de managers gestrikt om mee te helpen, dat levert wellicht wat meer armslag op

[Bericht gewijzigd door fatbeard op woensdag 11 december 2019 19:15:53 (12%)

Zit de kabel nog op een rol, of zijn het al losse stukken? Anders kun je eerst de test doen, voordat je de kabel op lengte knipt. Alleen weet niet of de test methode betrouwbaar blijft bij langere kabel lengtes.

PS, deze manier van een kaartlezer aansluiting is vrij gebruikelijk, vooral als de lezer buiten gemonteerd wordt, dit noemen ze pigtail.

IC 14pins voetjes heb je ook in gold plated. Ik zie de problemen niet. Vingertjes bezeren is voor watjes. Gooi die dingen bij de sociale werkplaats binnen. Kost je veel minder en zit je op het minimumloon in NL. Ongeveer, geen begroting gemaakt. Romania doen jullie al, tja dan weet je hoe het werkt

Misschien is het al vermeld door EricP, misschien ook niet. Ik weet namelijk niet of pinnenbed hetzelfde is als pogo-pins.
Vandaar dat ik hier iets meld, wat me te binnen schoot als optie :

Een print met pogo-pinnen (*) die precies landen op de plek waar de kabels vast-gesoldeerd worden. Dan kun je die pogo-print in een soort mal plaatsen, waar de PCB in wordt gelegd (en aangedrukt).
Hiermee voorkom je het gepriegel met kroko-klemmen en kan een snelle test uitgevoerd worden.
Zodra het door de test is, de kabels aansluiten / solderen (op kleur). Vervolgens is alleen nog een kleurinspectie nodig. Maar dat had je ook achteraf nodig.
Indien achteraf het apparaat niet werkt, weet je dat het aan de kabel ligt : of verkeerde kleurcode of een breukje in de kabel.

Toch kan het zijn dat bovenstaande niet werkbaar is, omdat het achteraf solderen wellicht een grote impact kan hebben op de doorvoertijden.

(*) Er zijn verschillende soorten / maten. Afhankelijk van de grootte van het gat :
- GP-2 (monsterlijk dik)
- P75-E3 (conische kop, die a.h.w. zelfgeleidend is voor een gat, waar de kabel in komt)
En misschien is een P125-H ook een optie. Alle genoemde pogo's zijn via eBay zo te vinden met een afbeelding.

-=[ EDIT ]=-
Je kunt die kabelbreuk of kleurcoderingstest weer snel oplossen door een piepjestest. Pogo-pins hoeven nu namelijk alleen het soldeereiland te raken waar de aders zijn gesoldeerd. Vervolgens met 1 meetpin alle ader-uiteinden langsgaan. Eventueel met een microcontroller RGB-LEDjes op laten lichten ter verificatie welke ader-kleur de meetpin aangeraakt zou moeten hebben. Het is een extra stap in het proces, al levert het minder pijnlijke vingers op (en misschien wat tijdwinst).

Op 12 december 2019 02:55:19 schreef oxurane:
Misschien is het al vermeld door EricP, misschien ook niet. Ik weet namelijk niet of pinnenbed hetzelfde is als pogo-pins.
Vandaar dat ik hier iets meld, wat me te binnen schoot als optie :

Een print met pogo-pinnen (*) die precies landen op de plek waar de kabels vast-gesoldeerd worden. Dan kun je die pogo-print in een soort mal plaatsen, waar de PCB in wordt gelegd (en aangedrukt).
Hiermee voorkom je het gepriegel met kroko-klemmen en kan een snelle test uitgevoerd worden.
Zodra het door de test is, de kabels aansluiten / solderen (op kleur). Vervolgens is alleen nog een kleurinspectie nodig. Maar dat had je ook achteraf nodig.
Indien achteraf het apparaat niet werkt, weet je dat het aan de kabel ligt : of verkeerde kleurcode of een breukje in de kabel.

Toch kan het zijn dat bovenstaande niet werkbaar is, omdat het achteraf solderen wellicht een grote impact kan hebben op de doorvoertijden.

(*) Er zijn verschillende soorten / maten. Afhankelijk van de grootte van het gat :
- GP-2 (monsterlijk dik)
- P75-E3 (conische kop, die a.h.w. zelfgeleidend is voor een gat, waar de kabel in komt)
En misschien is een P125-H ook een optie. Alle genoemde pogo's zijn via eBay zo te vinden met een afbeelding.

-=[ EDIT ]=-
Je kunt die kabelbreuk of kleurcoderingstest weer snel oplossen door een piepjestest. Pogo-pins hoeven nu namelijk alleen het soldeereiland te raken waar de aders zijn gesoldeerd. Vervolgens met 1 meetpin alle ader-uiteinden langsgaan. Eventueel met een microcontroller RGB-LEDjes op laten lichten ter verificatie welke ader-kleur de meetpin aangeraakt zou moeten hebben. Het is een extra stap in het proces, al levert het minder pijnlijke vingers op (en misschien wat tijdwinst).

ik denk dat dat niet gaat, want de TS heeft het erover dat alles al is ingegoten in t oostblok en dan kun je niet meer bij de pcb/eilanden.