Ik snap het probleem niet. Je stuurt een bekende stroom (daarom de A meter in serie met de bron) door een onbekende weerstand. Dan meet je alleen de spanning over die weerstand. En de wet van Ohm doet de rest.
Die spanning meet je binnen de kring, die "ongemeten" stukken horen niet bij de weerstand dus die meet je niet mee. Hoe hoog die zijn maakt ook niets uit, al zijn ze 1M per stuk want de stroom is immers bekend.
Ook dit is niet zonder fout want de voltmeter heeft een inwendige weerstand welke parallel komt te staan met de te meten weerstand. Maar ook die weerstand is bekend en hoor je te verrekenen !!!. Wil je nog extremer dan ga je ratiometingen mbv een KV deler en calibratie weerstanden doen. Iets wat nu zo o9ngeveer een vergeten techniek is.
Wat minder bekend is, is dat men dat daarna zelf dus moet verrekenen. In manuals van bv , GR meetbruggen, stond altijd uitgebreid uitgelegd hoe je de laatste kleine foutjes ergens uit moest halen. Dat waren vaak stevige berekeningen waarbij je van alles moest verrekenen. Het resultaat was vaak zo klein dat het meestal te verwaarlozen was maar bij calibratie gerelateertde zaken moest je dit gewoon doen.
Wij zijn te veel verwend met meetapparatuur die de fout zo klein maakt dat het (bijna) te verwaarlozen is. Vroeger met analoge meters was dat niet het geval. Dat leert je op een andere manier naar metingen kijken.
Toen ik een heel nest aan calibratie spul kreeg, heeft het enige tijd geduurd totdat ik door had hoe ik met het spul moest omgaan. Een KV divider is bv een extreem precies geval maar alleen als je het juist toepast. Dwz je vergelijkt twee spanningbronnen met elkaar (mbv een nul-meter) , en niet, zoals ik dacht, om er een DMM aan te hangen en met de KV deler de spanning uit een calibrator te verlagen naar de voor calibratie benodigde spanning. De KV deler is daarvoor met zijn 100k uitgang weerstand ongeschikt.