In de jaren 80 en 90 had je de zogenoemde "Tech" merken. Frontech, Protech, Multitech,... . Als je in die tijd niet vermogend genoeg was om een tv toestel te kopen, kocht je of tweedehands, of je kocht zoiets. Ging dat na 5 jaar kapot, pech en weg. Het kostte ook niks.
Zat je beter bij kas, kocht je Philips, Panasonic, Loewe, Sony,... noem maar op. Je had in principe iets degelijks in huis dat sowieso tien jaar meekon. Desnoods met een reparatie, maar reparatie ging in principe altijd bij die merken. Zo kon je als consument tenminste kiezen voor iets duurder, maar sowieso degelijk.
Ik weet vandaag niet meer welk merk ik moet aanraden om tien jaar gerust te zijn.
Omdat ik zelf graag ook iets meer betaal, maar kwaliteit in huis wil halen baal ik daar ook enorm van.
Precies wat Tele@ReVision vermeldt: vroeger was duurzaamheid/repareerbaarheid prioriteit. Tegenwoordig is verbruik en prijs prioriteit. Wat ik niet begrijp is dat er nu EINDELIJK eens geen Europese wet komt die stelt dat toestellen minstens tien jaar horen mee te gaan. Dat er net zoals vroeger onderdelen beschikbaar moeten zijn.
En ook niet na vijf jaar een commercieel voorstel omdat er geen onderdelen te krijgen zijn. Dat gebeurde vroeger eigenlijk nooit.
Ik zat net op een ander forum een review + comments te lezen over de nieuwste iPhone 14. Dat kost wat, maar dat zijn één van de weinigen die hun smartphones toch zeker 5 jaar theoretisch en praktisch laten meegaan. Dat kost natuurlijk het geld.
Toch heb ik een haat-liefde verhouding met die mannen. Ze zijn perfect repareerbaar, maar door softwareblocks enkel door gecertificeerde centers doenbaar. Verschrikkelijke mentaliteit.