Niet bij mij in ieder geval.
Ik weet wel dat er een principieel verband bestaat tussen THD en het spectrum daarvan, en het IMD getal.
Kennelijk is er een bepaalde tonale balans die menigeen als prettig ervaart, maar waar sommige anderen van gruwelen.
Ik denk dat het ook een beetje iets van een maskeringseffect is, immers een "blameless amplifier" zal ongenadig alle fouten in een opname laten horen, terwijl bijv. de WK wat vergevingsgezinder is naar met name schelle en platte digitale opnamen.
Dat is trouwens iets wat Sander Sassen ook op was gevallen, en ondersteunt dus kennelijk het bovenstaande.
Maar wat ik vreemd blijf vinden is dat mensen het grillige karakter van luidsprekers voor lief nemen en het dan over smaak hebben, maar zodra je een versterker een kleurtje gaat geven dan is het ineens not done.
Ik ben allang van het idee af dat een ideale versterker ook het beste geluid voortbrengt.
Je kunt een aantal eisen opstellen waaraan een versterker in het algemeen moet voldoen, zoals stroomreserve, uitgangsspanning, en ik denk zelfs een bepaald THD en IM getal, gekoppeld aan het spectrum van vervorming.
Maar daarbinnen is genoeg "tuning" mogelijk, en aangezien we tijdens het muziek draaien de interacties tussen versterker, speaker en ruimte niet kunnen meten (of niet geheel weten hoe of wat we moeten meten, laat staan de correlaties die onze hersenen leggen tijdens het luisteren), vind ik het argument dat de rechte draad met versterking *per definitie* het absolute einde moet zijn, nogal discutabel.
Maar enfin, die discussie is al zo oud als het Audion van Lee deForest, dus op de kop af 100 jaar nu!
Ik wil die discussie ook niet meer aangaan eigenlijk.
Ik bouw en luister naar wat *ik* prettig vind, en noem dat dan ook geen "hifi" meer, maar "myfi".
Vindt iemand anders het toevallig ook mooi, dan is dat meegenomen.
Zoniet, ook best.