Op 26 oktober 2006 19:19:42 schreef alex278:
Het 'grote' verschil zit 'm erin dat met een voedingstrafo de primaire wikkeling in z'n geheel onderop ligt, met direct daarbovenop de hele secundaire wikkeling; bij outputtrafo's worden primaire en secundaire windingen 'interleaved' in verschillende pakketjes om de capaciteit tussen de wikkelingen zo laag mogelijk te houden. Zie voor iets meer achtergrond en voorbeelden http://www.lundahl.se/papers.html
Kijk, ik bedoel maar. En bij balans is dan ook nog van belang om het ook gebalanceerd te houden. Met name bij enkelbeens toepassingen (of hoe je dat ook noemt) een leuke uitdaging.
Overigens is dit wel weer een stukje waar je heel religieus en goeroe-achtig over kunt gaan doen, maar uiteindelijk is 't aantal manieren waarop je een hoeveelheid koperdraad zinvol op een kern kunt wikkelen nogal beperkt. Komt nog bij dat de keuze van je kernmateriaal (en afmetingen) ook een belangrijke vinger in de pap heeft.
Mee eens, maar hoe je e.e.a. met elkaar doorverbindt, kan al een ervaring op zich zijn. Maak maar eens een trafo met een 8-tal winding pakketjes, en merk hoe het (meet-technisch) uitmaakt in welke volgorde je e.e.a. doorverbindt.
(Zie ook mijn motto hieronder, soms kan je ook maar beter niet teveel meten of weten)