Ok, ik heb weer geslapen en lees de topic opnieuw en zie dat ik een redeneringsfout heb gemaakt.
Het betreft een permanente magneetmotor. Dat wil zeggen dat die zich gedraagt als een gyrator. Dat wil zeggen dat de snelheid in het mechanische domein evenredig is met de spanning in het elektrische, en de kracht evenredig is met de stroom. Er zijn wel verliezen die zich uiten in equivalente weerstanden, maar die zullen niet heel groot zijn bij een goede kwaliteit motor. Dat heeft als (belangrijke) consequentie dat de motor zich door de dominante mechanische traagheid gedraagt als een condensator. Als je dan spanning op de motor zet zal die dan proberen instantaan de snelheid te bereiken die overeenkomt met die spanning, wat dus een grote stroompiek zal veroorzaken.
Bij dit type motor zal de spanning echter niet oplopen zolang de motor niet extern versneld wordt tot boven het initiele toerental. Het is dus niet mogelijk zonder externe energiebron of complexe inertiemodulerende vliegwielen de voedingsspanning op te tillen! In theorie kan teruglevering aan de voedingrails wel plaatsvinden als je de transistoren los aanstuurt en de motor als het ware in serie zet met de voeding. In jouw schema is dat echter niet mogelijk.
De zelfinductie van de motor zou het bovenstaande hypothetisch wel kunnen doen. We gaan er nu echter van uit dat die heel groot is, maar gegeven de constructie van deze motoren zonder ijzeren kern is die waarschijnlijk best klein. Er is dus geen effect dat de stromen gladstrijkt zoals bij veel "normale" motoren. Dat maakt dus dat bij jouw PWM frequentie de motor best wel eens een dominant capacitief karakter zou kunnen hebben wat een drama is voor een PWM sturing.
Dit zou je kunnen constateren door een scoop over de shuntweerstand te zetten. Zit de piekstroom meer dan een factor anderhalf boven de gemiddelde stroom, dan heb je al een probleem, want dat betekent dat de PWM de motor 30000 keer per seconde probeert af te remmen en te versnellen. Dit zal ook gebeuren bij een disreet opgebouwde H-brug. Een oplossing zou zijn een LC filter te implementeren (of alleen een seriespoel).
Het blijft natuurlijk feit dat je met deze motor en frequentie de L298 een zware taak geeft, maar hij is wel beveiligd tegen temperatuur, dus de defecten komen waarschijnlijk niet door overbelasting maar doordat de transistoren elke keer dat ze de polariteit omkeren de snelheid van de motor proberen om te keren. Een zwaardere H-brug gaat het dus ook moeilijk krijgen met deze motoren als je aanstuurmethode gelijk blijft.
Het bovenstaande blijft theorie zonder enige meetresultaten, maar deze motoren zouden geen hogere spanning dan de voedingsspanning moeten kunnen leveren, wat deze foutsituatie uitsluit. Dat verklaart ook dat de dioden nog heel zijn, maar de schakeltransistoren niet. Die moeten dan immers de volle stroom schakelen terwijl ze de volledige voedingspanning over zich hebben staan.
Groet,
Kruimel
