Pros, ik heb dagelijks met dit soort problemen en uitdagingen te maken... Het zijn "vaten met water en bacteriën", in functie dus niet erg verschillend van een bioreactor.
Deze bacterien groeien kennelijk niet voor niets in die vaten (overigens zou een beetje meer info daaromtrend niet mis zijn, TS).
Als ze rustig door groeien vormen ze vanzelf een biofilm die de loop van een vlotter gaat belemmeren. Het is wachten op problemen hiermee, misschien niet na een week nee maar uiteindelijk vormt zich de biofilm en gaat het van kwaad tot erger. Dat was de reden van mijn opmerking hierover.
De weerstanden hoeven inderdaad niet in het vat te bevinden (ik stel dat overigens nergens, dus ik snap je punt niet!), maar er zal toch echt een contactoppervlak moeten zijn. Dat contactoppervlak erodeert onder gelijkspanning en zal dus een oplossing van metaalionen in het water geven.
Het is afhankelijk van het soort bacterie en het type metaalion (en vele andere omstandigheden) hoe problematisch dat is op de bacterie.
Het kan een oplossing zijn om het materiaal dan groter te maken zodat het jaren lang duurt voordat je iets merkt van de erosie. Echter maakt dat voor het concentratieverloop van de metaalionen in de vloeistof niets uit en zal de bacterie er niet veel eerder of later er iets van merken mocht dat van toepassing zijn...
In mijn optiek is dit niet alleen een electronisch probleem, maar deels ook biologisch. Aangezien we de precieze details van de vaten en de reden voor de bacterien hierin niet kennen kan een oplossing als een opofferingsmateriaal - zoals dat in de scheepvaart veel gebruikt wordt - hier wel degelijk voor neveneffecten zorgen!