De meest voorkomende feedbackloop die ik tegenkom bij bandjes in kerken:
elektrische gitaar (pickup-spoel) -> versterker -> speaker (PA en/of van gitaarversterker zelf) -> geluid -> zaalmicrofoon ('ambience'-geluid) -> ringleidingversterker -> magneetveld -> gitaarpickup
Deze lus is zo vervelend, omdat hij een hoge totale versterkingsfactor heeft, en omdat het effect van een trillende snaar op een pickup zoveel kleiner is dan het lompe magneetveld van een ringleiding...
De loop gain bij stilte wordt zelfs nog veel hoger wanneer er distortion/compressor-achtige effecten aan de lus worden toegevoegd.
Behalve via pick-ups kan de lus ook lopen via bijvoorbeeld microfoons die gevoelig zijn voor magneetvelden. Zowel dynamische als condensatormics kunnen hier last van hebben.
Als je de lus hebt gevonden, en je kunt hem ergens op 1 of andere manier onderbreken, dan heb je gewonnen.
In onze kerk is dat gedaan door het signaal van de ambient-mic wel naar de opnameapparatuur (en kerkradio enzo) te sturen, maar niet naar de ringleiding. Verder worden de spraakmicrofoons gemute tijdens het spelen, maar dat wil je toch al, omdat je anders de predikant veel te hard (en vaak vals) hoort meezingen. Normaal gebeurt dit muten automatisch op basis van het audiosignaal van het orgel. Wanneer een band speelt ipv het orgel, hebben we een simpel toongeneratortje dat een fluittoon in diezelfde orgel-ingang injecteert (via een aftakking op een audio-scheidingstrafootje). Hierdoor activeert de bestaande muting-regeling alsnog.
Een andere loop kan zijn:
pickup/mic -> mengtafel -> feed naar opname/kerktelefoon/ringleidingversterker -> magneetveld -> pickup/mic
Voor deze situatie is dezelfde oplossing mogelijk: de feed mag wel naar opname en kerktelefoon, maar niet naar de ringleiding.
Trouwens, de meeste bands produceren wel genoeg volume om ook helemaal geen ringleiding nodig te hebben 