Op 1 december 2020 12:11:53 schreef Gerard*:
...en gek genoeg schijnen keukentrapjes ook heel link te zijn.
In mijn geval was het geen keukentrapje maar een heuse trapladder.
Een 6-tal weken geleden op een zondagnamiddag eindelijk begonnen met een aantal naakte lampen aan de plafonds te vervangen door de nieuwe LED-lichtarmaturen die al maanden in de garage lagen te wachten op installatie.
Vier armaturen succesvol geïnstalleerd (met boren van de benodigde gaten in het beton inbegrepen).
Bij het vijfde en laatste die dag voorziene armatuur in de berging boven liep het echter mis...
Het betreft nog zo'n ouder model (NOS) glazen plafondlamp voor een E27 gloeilamp maar nu wel uitgerust met een LED filamentlamp.
Alles aangesloten en getest, alleen het glas moest nog m.b.v. 3 zijdelingse schroeven bevestigd worden.
Uit luiheid (i.p.v. de ladder een beetje te verplaatsen) een beetje te ver opzij geleund en daardoor het evenwicht verloren.
Nu is een val van pakweg 2 meter hoog al niet zo leuk, maar nog minder als je op het verkeerde object valt.
In dit geval mijn gepensioneerde watergekoelde Lian Li tower-PC die daar opgeslagen is.
Ik ben dus ruggelings/zijdelings op een hoek van de towerkast gevallen en heb daarbij in mijn val ook nog een paar andere opgestapelde dozen meegesleurd (waarin o.a. mijn 70er-jaren Marantz versterkers/tuners en mijn Technics draaitafel opgeslagen waren).
Op mijn geschreeuw is Cindy in paniek naar boven gesneld en heeft mij bedolven onder de dozen op de vloer gevonden (alleen mijn benen waren nog zichtbaar).
Omdat ik verdoofd van de pijn niet meer bewoog en met veel moeite nog net kon ademhalen dacht ze natuurlijk aan het ergste...
Na de dozen opgeruimd te hebben en mezelf oppervlakkig gecontroleerd te hebben op mogelijke breuken kon ik na een kwartiertje eindelijk voorzichtig opstaan en beneden in de zetel gaan liggen.
Na een kwartiertje begon ik hevig te zweten en ongecontroleerd te trillen en heb ik zelfs even het bewustzijn verloren.
Cindy heeft toen sito presto mijn beide zoons opgetrommeld (wonen beiden een paar kilometer verder).
Alle drie stonden erop om naar de spoeddienst van het RZ Tienen te gaan voor een controle.
Ondertussen ging het al beter, op hevige pijnen in borstkas en rug na.
Wegens tegenstand mijnentwege hen dan maar beloofd om maandagmorgen eerste uur naar mijn huisdokter te gaan indien er zich ondertussen geen bijkomende complicaties voordeden.
Zichtbare verwondingen beperkten zich tot schaafwonden en blauwe onderhuidse bloedingen op borstkas en rug.
Na een slapeloze nacht 's anderendaags naar de dokter gegaan die een gebroken rib in de rug en drie gekneusde ribben in de borstkas gediagnosticeerd heeft + ontstekingsremmende en zwaar pijnstillende geneesmiddelen voorgeschreven heeft.
Vermits ik in de week na de val een erg zwarte stoelgang vertoonde vermoedde mijn dokter een mogelijke inwendige bloeding in de buik en heeft mij toen een MRI-scan voorgeschreven.
Wegens de Corona-toestanden is deze pas gisteren kunnen gebeuren en verwachten we de resultaten binnen een paar dagen.
Nu moet ik toegeven dat dit mijn eerste MRI-scan is en alhoewel deze pijnloos is zijn de voorbereidingen op het onderzoek iets minder prettig...
Anderhalve liter water met een contrastmiddel drinken en een paar uur wachten in de wachtkamer, op het bed van de scanner een anale inspuiting van een serieuze hoeveelheid vloeibaar contrastmiddel en tevens ook nog via een sonde in een ader van de arm.
Ondertussen red ik het zonder pijnstillende middelen maar slapen, hoesten, niezen en de hik zijn nog steeds een nachtmerrie.
Nu is het niet de eerste keer dat ik gebroken/gekneusde ribben heb maar uit ondervinding weet ik dat de pijn/ongemakken maandenlang aanslepen.
Tot zover mijn laatste 'Wounded in action'...