T/S had aangegeven dat ze voor 3D-printing wel iemand kende, zo kwam ik ook op het idee. Ik heb zelf nog nul ervaring met 3D-printen, dus was het maar een voorzichtige suggestie. Zou het niet kunnen dat 3D-printen nogal duur wordt, zeker als er toch gedacht wordt aan een of andere vorm van serieproductie? Voor een prototype moet het dus wel werkbaar zijn, blijkbaar.
Maar het idee van die 16 (of hoeveel dan ook, zeg maar "N") vakjes in een kringetje is voor mij nog niet afgeschreven. Sta me toe even hardop te denken:
* het draaiende deel (ik noem het maar "het wiel", maar "de taart" zou ook kunnen) bestaat uit N identieke stukken, die er uitzien als stukken uit een taart of een pizza gesneden (spieën, zeggen we hier in het Zuiden). Ik kan me goed een pythonscript voorstellen dat de vereiste p-code genereert, in functie van de parameters N, diameter, hoogte. De spieën worden aan elkaar gelijmd tot een compleet wiel met N vakjes, en die vakjes zijn boven en onder open. Ze bestaan dus eigenlijk enkel uit 1 zijkant en een ronde buitenkant. Misschien misschien kan zelfs het tandwiel onderaan er bij in ge-3Dprint worden? Dat lijkt me tricky, maar nogmaals, ik heb er geen ervaring mee. Aan de vakjes is ook een horizontale kraag, waarin telkens een uitsparing voor de microswitch.
* Boven het wiel komt een deksel, dat kan worden afgenomen om N-1 koekjes te laden. Deksel voldoende zwaar en/of stevig bevestigd anders heeft de hond gauw genoeg de weg gevonden.
* Onderaan het wiel komt een bodemplaat, vast opgesteld, waarin één gaatje uitgezaagd/uitgespaard dat overeenkomt met 1 vakje van het wiel.
De bediening komt er nu op neer dat het wiel telkens 1 vakje verder wordt gedraaid, zodat het koekje in dat vakje door het uitgespaarde gaatje kan vallen.
Als je het héél lief vraagt probeer ik het uit te tekenen, maar tekenen is niet mijn beste capaciteit... Toch zie ik het apparaat zo voor mijn ogen!