Op 3 augustus 2023 22:43:21 schreef EricN:
Zou reactiesnelheid dan geen uitdaging op zich zijn op valt het mee qua vereisten? Ik denk dan aan de "zingende" lenzen maar die zullen eerder mss iets predictief onder de kap hebben dan een PID?
Wel knap dat je zulke uitdagingen aangaat.
Op 4 augustus 2023 09:28:21 schreef rew:
Voor een PID is het essentieel dat je weet wat de fout ongeveer is. Bij focus van een lens, afhankelijk van de manier van focussen, weet je eigenlijk helemaal niets, niet eens het teken van de fout.
Ik moet het verduidelijken denk ik 
EDIT: plaatje vergeten, dit is een exemplaar waar ik de zoom-motor nog niet van verwijderd had.

het is geen elektronisch focussen op basis van binnenkomend beeld, maar door het aansluiten van een motordrive op het huis van een professionele videolens (1/3", 1/2", 2/3", de laatste is nog altijd een standaard in videoland en wordt ook wel de B4-mount genoemd). Focussen gaat op professionele videolenzen vrijwel altijd handmatig en kan niet eens motorisch (bij mijn modellen dan, het zal wel in opkomst zijn).
Maar dergelijke lenzen bieden wel altijd de mogelijkheid om een motordrive voor remote-focus aan de lens te schroeven, zodat je voor statiefgebruik gemakkelijk het statief kan blijven bewegen én kan scherpstellen, danwel voor een studio-opstelling waarbij de regie dat regelt.
Zowel de servo-drive die al aan de lens vast zit (en waar je de lens + aangesloten camera mee ondersteunt bij schouderwerk) als de motordrive functioneren volledig onwetend van elkaar. Het enige wat je doet is de focusring op de lens elektromechanisch bedienen met commando's die je ingeeft via een afstandsbediening die aan de pan-bar van een statief gemonteerd wordt, dat is de focus-remote.
Voor de zoomring zit motodrive + terugkoppeling 9 van de 10 keer al in de servodrive, waar je met wijs- en middelvinger de zoomwipper bedient.
De terugkoppelsignalen én 3 of 4 aansluitingen voor een externe zoom-wipper zijn onderop de servodrive op een 12 pins connector beschikbaar: kant en klare zogenaamde zoom-demands klikken daar zo op in en zijn, in analoge vorm, relatief goedkoop als je niet voor een originele JVC, Sony of Canon gaat.
De digitale varianten bieden dezelfde controle als de duurdere Fujinon Digipower lenzen al bieden op de servodrive met instelbare zoomsnelheid, cruise-zoom, instelbare zoom-limits en quick-zoom, maar die zijn ook veel duurder. Digitale zoom-demands praten dan ook digitaal met de servodrive. Helaas is er 0 info beschikbaar wat er precies gecommuniceerd wordt en kom ik ook op een punt dat 'even interfacen en kijken wat er geantwoord wordt' mij gewoon boven de pet gaat: het lastige is ook dat je met dit soort spul een roepende in de woestijn bent: vanwege de betrouwbaarheid bouw je dat soort dingen gewoon niet zelf én het spul is (nieuw) zodanig onbetaalbaar dat je er ook wel twee keer over nadenkt er mee te gaan 'rommelen'. Ik heb al eens een lens gerepareerd maar die servo-drive is een soort Zwitsers uurwerk kwa hoeveelheid onderdelen en volgorde hoe alles in elkaar moet.
Maar focus-remotes zijn verschrikkelijk veel duurder. Zelfs de spierkracht-variant, waarbij je met een Bowden-kabel en een klein blokje aan de lens een puur mechanische afstandsbediening realiseert is al zo duur dat ik een paar keer op m'n hoofd krab...
Via Ebay heb ik van een oud Vinten Radamec systeem enkele wat verknutselde motordrives gekocht. Voor 100 euro of zo kwam ik in bezit van 3 motordrives, een koopje gezien de dure motoren en aangebouwde potmeters en de prijs voor dergelijke kant en klare remotes op Ebay.
En ja, dan is het leuk dat het je analoog met wat opamps en een zoomwipper uit een slooplens lukt om dat ding te laten draaien, maar als er toch terugkoppeling op zit, ga je al snel verder denken 
Op 4 augustus 2023 11:03:36 schreef maartenbakker:
@weardguy: iedereen zit weer anders inelkaar, denk dat je daar gelijk in hebt. Ik vind assembler juist erg intuitief omdat het precies doet wat je denkt dat het doet en het direct aansluit op de hardware. Het wordt alleen sneller onoverzichtelijk omdat je structuren makkelijk onzichtbaar worden (je ziet vrij letterlijk door de bomen het bos niet meer) en je dus in de verleiding komt om spaghetticode te gaan schrijven. Daar ben ik op een gegeven moment in vastgelopen bij het zelf "intuitief" leren programmeren. Totdat ik een echte opleiding ging volgen en Modula2 moest gebruiken. Dan leer je wel snel om netjes te programmeren.
Mijn manco zit 'm vooral in het willen begrijpen van dingen, terwijl de meeste dingen nu eenmaal zo zijn zoals ze zijn. Een reden dat ik ook met wiskunde vastliep op de middelbare, want dat achterlijke x = 1 of x = -1, daar had ik flinke moeite mee: voor mij is het het een of het ander. Dat ik daarnaast wat basisvaardigheid rekenen mis en licht discalculisch ben, helpt niet mee.
Zelf ken ik alleen maar assembler (nou ja, wat basiswerk HTTP en CSS, maar daar programmeer je geen microcontrollers mee), dus iets anders wordt weer een leercurve van heb ik jou daar, maar het is wat je zegt: je weet exact wat je aan het doen bent, met als nadeel dat dat je ook meteen opbreekt als het programma groots wordt.
Ik denk dat mensen die goed kunnen programmeren ook gewoon goed zijn in het onthouden van alle randzaken die ze in een controller gebruiken, iets wat je zéker zal moeten doen met assembler. Die controller zal niet uit zichzelf waarschuwen dat je UART of zo volgelopen is (nou ja, technisch doet 'ie dat wel, maar het is wel aan de programmeur om daar in de code iets mee te doen)
Ik heb me er inmiddels wel redelijk bij neergelegd dat ik gewoon geen software-type ben. Áls ik al iets nieuws wil proberen gebruik ik daar het internet bij: anderen zijn veel beter in bepaalde zaken en dan begin ik met voorgekauwde code en bouw die uit naar wat ik wil.
Dit omdat ik anders uit ervaring weet dat het überhaupt instellen van alle benodigde registers me waarschijnlijk al zoveel moeilijkheden geeft dat ik het uiteindelijk weer gefrustreerd opgeef en het een tijdje laat liggen.
Ik vind het soms best jammer dat ik dat niet ben, want je kunt er echt fantastische dingen mee doen. M'n zus heeft in corona-tijd besloten zich op elektronica te storten. Een bus-simulator (de software) wil ze al langer en de bussen die hier in Waterland gereden hebben heeft ze dan ook uiterst gedetailleerd nagebouwd in Blender. Een commerciële bus-simulator blijkt allerhande signalen uit het spel zelf naar de buitenwereld te kunnen sturen via USB en andersom. Dus heeft ze originele Volvo-onderdelen (wijzers, hendels en stuur) aangekocht, aangepast en heeft de 3D-printer flink aan het werk gezet om alle knoppen en schakelaars na te maken (die waren wat onbetaalbaar in originele vorm), knoppen voor de deuren derin, handrem-hendel nagemaakt, ga zo maar door.
En zo heeft ze 'even' (dat is niet waar, maar zo komt het wel op mij over) met 1 of meerdere Arduino's geregeld dat alles wat ze doet op het echte dashboard, ook per USB in het spel werkt: de richting-aanwijzer aandoen is dus geen toets op het toetsenbord, maar daadwerkelijk in de al ver nagebouwde bestuurderscabine van een Volvo Duvedec de hendel in de juiste richting omhalen (en niet vergeten aan het echte stuur te draaien!)
Ik kan daar echt jaloers op zijn, maar merk tegelijkertijd dat bij haar basiskennis electronica weer ontbreekt, waar zij mij dan weer om bewondert, dus zo vult het elkaar wel aan.
Tot zover off-topic...